Mijn naam is Jaak Geebelen, ben 65 jaar oud  en woon in een Vlaams landelijk dorpje. Tijdens mijn jeugdjaren had ik reeds  interesse voor fotografie. Maar ik beschikte toen niet over de nodige middelen en stimulansen om me hier verder in te ontwikkelen. Als liefhebber van progressieve rockmuziek kocht ik met mijn spaarcentjes regelmatig vinylplaten die ik uren kon beluisteren en waarbij ik met grote fascinatie keek naar het erbij horende artwork en fotomateriaal. Ik droomde ervan  om ooit deel te kunnen uitmaken van deze muziekwereld. Door mijn idolen te fotograferen zou ik al een  stap dichter bij hen kunnen staan. Het was een jeugddroom die ik 40 jaar later verwezenlijkte. Na mijn biologiestudies  werd ik leraar wetenschappelijke vakken en wiskunde in het middelbaar onderwijs. Mijn familiale verplichtingen en mijn engagement in de natuurbeweging gaven me gedurende 25 jaar geen extra tijd voor andere hobby's. In die periode had ik wel een analoog fototoestel dat ik enkel gebruikte voor het maken  van familieplaatjes en reisverslagen.  Pas vanaf  2005,  met de komst van de eerste betaalbare digitale  spiegelreflexcamera's,  begon ik gepassioneerd te fotograferen. In die periode  nam ik ook terug de draad op met mijn muzikale interesses van vroeger en bezocht ik regelmatig muziekclubs zoals de Spirit of 66 (Verviers) en de Biebob (Vosselaar).  Het waren kleine clubs waar geen speciale fotopas vereist was. Tijdens deze concerten nam ik regelmatig foto's voor mezelf. Op dat moment had ik geen idee hoe de fotografiewereld eruit zag. Dat veranderde gedeeltelijk toen ik lid werd van Belgiumdigital  en er mijn eerste foto's publiceerde. BD heeft me als fotograaf zowel gevormd als misvormd. De getoonde en bejubelde foto's die ik  zag op BD waren meestal technisch perfect afgewerkte  foto's  zonder al te veel (artistieke) inhoud waardoor ik een verkeerd en onvolledig beeld kreeg van de wereld der fotografie.   

In die tijd was het een enorme uitdaging om als amateur fotograaf onder lichtarme omstandigheden een goede concertfoto te produceren. Met de aanschaf van een Canon 30d,  lichtsterke prime lenzen  en mijn fantastische   canon 70-200 mm 2.8 kon ik eindelijk goed werk afleveren. Mijn beste foto's kregen regelmatig een plekje in the Hall of Fame van BD waardoor ik opgemerkt werd door een  muziekwebsite en er aan de slag kon als concertfotograaf. Vanaf toen was het mogelijk om foto's te maken in de grote concertzalen ( Ancienne  Belgique, Sportpaleis, Vorst Nationaal....)  en belandde ik ook in de fotopit op de grotere festivals (Graspop, Suikerrock Tienen, Marktrock Leuven, Metal Female Voices Fest, .. ). Voor het 3-daagse festival The Night of The Prog werk ik al 10 jaar als huisfotograaf. Werken als concertfotograaf vereist heel veel van jezelf omdat je tijdens een korte periode heel veel energie steekt in je werk. De opdrachtgevers willen immers de foto's zo vlug mogelijk publiceren op hun website waardoor je vaak tijdens de nachtelijke uurtjes moet doorwerken.  Als concertfotograaf had ik veel aandacht voor het vastleggen van de emoties van zowel de muzikanten als van het publiek. Het vastleggen van emoties  is eveneens de  rode draad  in mijn  'mensenfotografie'. Door de gevolgen van een zware operatie werd het fulltime lesgeven mij te zwaar. Ik ben toen halftime gaan werken en hierdoor  kwam er meer tijd vrij voor mijn hobbys: fotografie, muziek en natuur. Mijn fotografische interesses verbreedden toen ik deelnam aan een workshop modelfotografie. Later werd ik lid van het  Leuvense  fotocollectief de Portrait Group. Het accent lag bij mij vooral op het vastleggen van verstilde momenten (verstillingen)  met behulp van natuurlijk licht. En dit door een moment uit te lokken waarop de persoon even zichzelf was om dit dan fotografisch vast te leggen. Mijn modelfotografie werd toen eveneens opgemerkt op de site van Belgium Digital hetgeen resulteerde in een artikel in Zoommagazine. Ik gaf toen ook les aan studenten bio-esthetiek en haarverzorging van mijn school. Zij werkten vaak met modellen en zochten iemand die hun werk fotografisch wilde vastleggen voor hun portfolio’s. Ik heb dit toen met veel plezier voor hen gedaan. Het was fijn om met mijn studenten eens iets anders te doen dan hen enkel te onderwijzen in een klaslokaal. 

Toen ik stopte met lesgeven heb ik mijn fotostudio materiaal echter opgeborgen. Het was leuk, maar fotografisch was ik op zoek naar iets diepers dat ik niet kon bereiken in deze tak van de fotografie. 

Als conservator van het natuurgebied ’Heibos’ en als lid van verschillende beheerscommissies  wilde ik deze natuurgebieden promoten door mijn impressies ervan fotografisch vast te leggen. Heel vaak resulteerde dit in een soort van 'postkaartfotografie'.  Maar meer en meer benader ik nu mijn natuur- en landschapsfoto's  vanuit mijn eigen persoonlijke leefwereld. Heel vaak door de toevoeging van een mystiek tintje.  Mijn leven veranderde toen ik op pensioen ging en hierdoor vaak in het buitenland vertoefde. Mijn concertfotografie verminderde  hierdoor tot enkele concerten en festivals per jaar. Maar een andere wereld ging nu voor mij open.  Die wereld speelde zich af in de straten van verschillende steden en landen die ik doorkruiste.  Het vastleggen van het straatleven in Warschau  is alvast mijn belangrijkste project uit deze  periode. Inmiddels zijn we beland in het Corona Tijdperk met al zijn beperkingen  in onze verplaatsingen. 

Maar gelukkig is er nog de natuur waarin ik me als fotograaf nog steeds kan uitleven.

Gedurende de voorbije 15 jaar pinde ik me niet vast aan een bepaalde stijl of aan bepaalde onderwerpen waardoor mijn foto’s geen duidelijke herkenbaarheid vertonen. Ik wil alles organisch laten groeien. Mijn foto’s zijn de weergave van datgene wat me in een bepaalde fase in mijn leven bezig houdt. Mijn fotografie zal hierdoor evolueren in dezelfde richting als mijn leven zal evolueren.

https://www.instagram.com/jaakgeebelen/

My name is Jaak Geebelen. I am 65 years old and I live in a small Flemish rural village. During my youth I was already interested in photography.

But unfortunately I did not have the necessary money and incentives to practice it.  As a prog rock music fan, I regularly bought vinyl records with my savings and  also enjoyed the accompanying artwork and photos. I was dreaming  to be  a part of this  rock’n roll  world.   By photographing my idols I could be one step closer to them. It was a childhood dream that I realized 40 years later. After my biology studies I was working as a teacher.  My family life and my commitment to the local wildlife movement did not give me extra time for other hobbies. In that period I had an analog camera that I only used for making family pictures and travel reports.  In 2005, with the arrival of the first affordable digital SLR cameras, my focus on photography became a fact. During that period my interest in rock music was reactivated. I regularly went to music clubs such as the Spirit of 66 (Verviers) and the Biebob (Vosselaar). In these small clubs you did not need a special photopass.  I regularly took pictures for myself as a memory of the gigs.  At that time, the world of photography was still unknown for me. That partly changed when I became a member of Belgium Digital and published on their website my first pictures.  BD  shaped and deformed me as a photographer. The photos shown  on BD were mostly technically perfect photos but without much content.   It gave me a wrong and incomplete picture of the world of photography.  At that time it was not easy for an amateur to produce a good concert photo made under low light conditions. With the purchase of a new Canon 30d, new bright prime lenses and my fantastic canon 70-200 mm 2.8, I was finally able to do a good job. My photos regularly were  shown  in BD's Hall of Fame.  From then on it was possible to take pictures in the large concert halls (Ancienne  Belgique, Sportpaleis, Vorst Nationaal ...) and I also ended up in the photo pits of  the larger festivals (Graspop, Suikerrock Tienen, Marktrock Leuven, Metal Female Voices Fest, Night of the Prog…..).  For this last festival in Germany I became a house photographer for 10 years. Working as a concert photographer requires a lot of energy because you have to work very hard within a short period of time, often until the late hours. After all, the client wants to publish the photos on their website as soon as possible. As a concert photographer I have always paid a lot of attention to capturing the emotions of both the musicians and the audience. Capturing emotions has always been the common thread in my 'people photography'. The consequences of a surgery made full-time teaching impossible  for me. I started working half time and this released me extra time for my hobbies: photography, music and nature.  My photographic interests broadened when I took part in a model photography workshop. Later I became a member of the Portrait Group, a photography club from Leuven. For my model photography I preferred to work with natural soft light. Capturing quiet moments was my goal. I called it 'stills'. Despite  it was posed photography  my goal was to photograph the model as naturally as possible. To provoke a moment when the person was themselves for a moment and then to capture this moment. My model photography received positive attention in Belgium Digital, which resulted in an article in Zoommagazine. At the time, I also taught students from the bio-aesthetics and hair care department of my school. They often worked with models and were looking for someone to capture their work photographically for their portfolios. I enjoyed doing this for them at the time. It was nice to do something with my students other than just teaching them in the classroom.

When I stopped teaching, however, I put away my photo studio material. It was a pleasant period, but photographically I was looking for something deeper that I couldn't achieve in this branch of photography.

As a conservator of a nature reserve, it is obvious that I try to document my experiences with nature. Very often this  resulted in a kind of 'postcard photography'. But I prefer to approach my nature and landscape photos from my own personal experience. Very often with a mystical accent. In 2014 I quit model photography. I noticed that as an amateur I could not make much progress.  My life changed when I became retired and I often spent my time abroad with my partner. This reduced my concert photography to a few concerts and festivals per year. But this opened up another world for me. That world took place in the streets of different cities and countries that I crossed. Capturing the street life in Warsaw is probably my most important project of this period. We have now arrived in the Corona era, where we are forced to impose many restrictions. Fortunately, there is still nature in which I can still enjoy myself as a photographer.

During the past 15 years, as a photographer, I have never committed myself to any particular style or subject, which means that my photos do not form a clearly recognizable whole. They are, in fact, the expression of what fascinates me at a particular stage in my life